Klaijan

ครั้งแรกที่เราเห็นหิมะตกกับตาคือตอนที่กำลังนั่งรถไฟความเร็วสูงไปลั่วหยาง และครั้งแรกที่เราติดหิมะอยู่ในรถไฟก็คือตอนที่กำลังไปลั่วหยาง ลั่วหยางเป็นเมืองหลวงเก่าของจีน อยู่ทางใต้กว่าปักกิ่ง และเป็นเมืองที่มีวัดเส้าหลิน นี่คือสามสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับเมืองก่อนจะลากกระเป๋าขึ้นรถไฟไปลั่วหยาง ตามแผน (ของเพื่อน) แล้ว เราควรจะมีเวลาที่ลั่วหยางรวมแล้วราว 48 ชั่วโมง คือนั่งรถไฟความเร็วสูงไปจากปักกิ่งแต่เช้า ถึงที่นู่นในตอนบ่าย ว่างพอจะไปสถานที่ท่องเที่ยวหนึ่งแห่ง วันที่สองเต็มวัน และวันที่สามช่วงเช้าอาจจะไปได้อีกหนึ่งแห่ง จากนั้นก็นั่งรถไฟกลับไปปักกิ่ง จบบริบูรณ์อย่างมีความสุข กฎของเมอร์ฟีว่าเอาไว้ว่า Anything that can go wrong, will go wrong ลั่วหยางอยู่ทางใต้กว่าปักกิ่ง และไม่ได้อยู่บนพื้นที่สูงกว่าปักกิ่ง ไม่ใช่เมืองธรรมชาติจ๋าชนิดที่อุณหภูมิต่ำกว่าเมืองใหญ่ตลอดปี ในเมื่อปักกิ่งยังคงอุณหภูมิสูงกว่าจุดเยือกแข็งเอาไว้ได้และพยากรณ์อากาศก็ดูไม่มีทีท่าว่าจะมีหิมะ ใครจะไปคิดว่าระหว่างทางลงใต้อากาศก็ดันนึกครึ้มส่งหิมะตกลงมาซะนี่ หิมะเฉยๆ คงยังยืนยันกฎของเมอร์ฟีได้ไม่ถึงใจ ผิดพลาดไปให้ถึงท

เราชอบปักกิ่ง และเราชอบเมืองจีน เก้าในสิบคนตกใจว่าเราชอบอะไรปักกิ่ง อีกหนึ่งคนเฉยๆ – อาจจะไม่ทันฟัง อาจจะเกี่ยวด้วยที่ว่าเรามีเพื่อนที่เรียนอยู่ปักกิ่งพาเที่ยวซะปรุเลย แต่ตอนที่เที่ยวคนเดียวบางวัน เราก็ยังคงชอบปักกิ่งอยู่ดี ปักกิ่งมีความดิบในตัวคน ความดิบในตัวเมือง และความดิบในวิถีของผู้คน ถ้าจะพูดถึงปักกิ่ง สิ่งแรกที่เรานึกถึงตอนนี้คือความดิบของปักกิ่ง สำหรับคนที่เที่ยวเอเชียแถบนั้นมาหลายประเทศแล้ว คนปักกิ่งติดอันดับความเมินเฉยต่อสิ่งรอบข้างโดยสิ้นเชิง ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเมืองใหญ่ แต่ปักกิ่งเหนือกว่าไปอีกขั้นโดยการมองเมินโดยสิ้นเชิง เราเคยคิดขำๆ ว่าเทียบกับตอนอยู่ไต้หวันที่เรายืนงงหน้าตู้ไปรษณีย์แล้วมีคนเข้ามาให้ความช่วยเหลือ ถ้าเป็นที่ปักกิ่ง ต่อให้เรายืนงงทั้งวันก็ไม่มีใครเข้ามาถามแน่ๆ (ฮา) การที่เราโดนเมินจากคนปักกิ่งไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบ ความจริงแล้วตรงนั้นแหละที่ทำให้เราชอบปักกิ่ง ทุกคนไม่ใส่ใจใคร เราสามารถกลมกลืนไปกับผู้คนได้อย่างเต็มที่ เราไม่ใช่คนแปลกถิ่นที่ทุกคนรอบตัวดูออกว่ากำลังงุนงงและหลงทาง คนปักกิ่งมีทั้งคนเมืองที่ก้าวฉับๆ เดินเร็วแข่งกับเวลา เดินช้าไม่รีบร